Başlıksız Hikaye

Duygu aniden uyandı. Yüzünden ter damlaları süzülüyordu ve titriyordu. Kalbi sanki kafesinden fırlayacakmış gibi atıyordu. Yatağında doğruldu ve sanki bir an ne olduğunu anlamamış gibi etrafına bakındı. Karanlık oda ay ışığında loş bir hal almıştı. Kendine gelmesi birkaç saniyesini aldı. “Uff yine bu kâbus. Bıktım artık bir haftadır aynı rüyayı görmekten” diye düşündü kendi kendine. Bir bardak su almak için mutfağa doğru yöneldiğinde camının önündeki baykuş aniden havalandı. Duygu çıkan sesten ve oluşan gölgeden dolayı irkildi. Tekrar yatağına döndüğünde uykusu vardı ancak uyumak istemiyordu. Bir süre yatağında döndü durdu ama en sonunda uyku onu kucaklayarak gizemli diyarına aldı.
Aniden kendini kasabaya benzer bir yerde buldu. Gördüğü manzara dehşet vericiydi. Evler yakılmış, bir sürü insan öldürülmüştü Karşısında simsiyah zırhı, çirkin ve kötü bir gülümsemesi olan biri duruyordu ve tabi çevresinde çirkin birkaç asker. Yanında bir grup insan vardı. “Kasabanın sakinleri olmalı” diye geçirdi içinden Duygu. Adam ona doğru bakarak “Ben kazandım, siz kaybettiniz.” Dedi. Duygu o an yalnız olmadığının farkına vardı. Yanında arkadaşları Melek ve Rüya’da vardı. Ayrıca bazı insanlar da onların yanındaydı. Bu sırada gökyüzünde yaklaşmakta olan büyük bir hayvanın gölgesi belirdi. “NE OLUR YARDIM EDİN! KURTARIN BİZİ NE OLUR!” diye bağırmaya, yalvarmaya başladı insanlar. Duygu ise yanındakilere bağırmaya başladı. “BİZ ONLARI KURTARAMIYORUZ NE OLUR SİZ YARDIM EDİN KURTARIN ONLARI” diyordu sürekli. Bu sırada o garip canavar iyice yaklaşmıştı ve artık seçilebiliyordu. Gövdesi ve kanatları bir ejderhayı, başı ve ayakları ise bir şahini andırıyordu. İnsanlar daha çok yalvarmaya başladılar. Duygu ise yanındakilerden tekrar tekrar yardım istiyordu. Nihayet içlerindeki yaşlıdan biri konuştu. “Hayır, onlara biz yardım edemeyiz onlara ancak sizin yardımınız dokunabilir ve ancak siz kurtarabilirsiniz onları” dedi. Duygu o an dehşete kapıldı. Yapabileceği hiçbir şey yoktu. Canavar artık neredeyse onların yanına varmıştı ve keyifli keyifli naralar atıyordu. İnsanlar artık dehşetle kaçmaya çalışıyorlar fakat bağlı oldukları zincir yüzünden hiçbir yere gidemiyorlar bir de üstüne üstlük zincirler kollarını ve ayaklarını kesiyor, çıkan kan kokusu hayvanın daha da iştahını kabartıyordu. Artık canavar iyice yaklaşmıştı ve yapılabilecek hiçbir şeyin kalmadığı belliydi. Adamın yüzündeki gülümseme giderek sırıtmaya ve sonunda kahkahaya dönüştü. Canavar giderek yaklaştı ve…
Duygu yatağında sıçrayarak uyandı.

Arkadaşlar ben bu hikayenin başlığını henüz bulamaış olmakla birlikte sizin yardımlarınızı beklemekteyim yardımcı olursanız sevinirim, devamı sonra

evet benimde çok hoşuma gitti aramızda birtane yazar ver ne güüzel dimi :bounce: yazmaya devam et gerisini bekliyoruz :sunny:
çok güzel olmuuş
yalnız ben bi hata yaptım flamesniper_rei nin mesakını yanlışlıkla sildim özürdilerim canım gerçekten yanlışlıkla oldu sana destek veryim derken silmiş bulundum

Önemli değil flamesniper_rei bi daha yazar dimi canım arkadaşım
Bu arada beğendiğine sevindim

hehe usagiciim tsukinocuum adminciim yanlışlıkla msjımı silivermişin.neyse ben yinede yaziim şok şeker ve süper olmuş.dwmı gelsin başlıkta arkasından gelir zaten

çok güzel olmuss
bnce baslık uymsz olck gliba ama bk söle olablr:
kabus
yinemi bu rüya?
blki olablr çok düşnmedm o yzden ii beişy çıkmadı ortaya:S:D

Teşekkürler hepinize, fiyonkcum sağol yardımların için devamını okuyun bakalım, buyurun devamı:

Yattığı yerden doğruldu. Nerede olduğunu anlaması için birkaç saniye geçmesi gerekti. Odasındaydı, yatağının üzerinde. İçi rahatlayarak derin bir “ohh!” çekti. Sabah olmuştu ve odası günün ilk ışıklarıyla aydınlanıyordu. Sabahın ilk saatleri olmasına rağmen tekrar uyumaya hiç niyeti yoktu. Çünkü bir gecede iki kere aynı kâbusu görmek yeterdi. Üçüncüye ihtiyaç yok diye düşünüyordu. Yüzünü yıkamak için yatağından kalktı. Bir yandan da “Bir haftadır her gece uykuya dalar dalmaz bu rüyayı görüyorum. Yetti artık!” diye söyleniyordu. Yüzünü yıkadı, odasını topladı, giyindi ve daha sadece yarım saat geçtiğini görerek iç geçirdi. O gün cumartesiydi ve matematik kursu 10’da başlayacaktı. Yani yaklaşık 3,5 saat daha vardı. Hemen sonra yani saat 1’de de müzik grubu provası vardı. Odasından aşağıya inerek mutfağa yöneldi ve ocağın üstünde duran soğuk çaydanlığın altını yaktı. Çay kaynayana kadar yapabileceği daha iyi bir iş olmadığı için odasına geri döndü ve dün başladığı fantastik romanına gömüldü. Tabiki müzik eşliğinde.
Bir yarım saat daha geçti ve Duygu kahvaltıyı hazırlamak için yeniden mutfağa yöneldi. Fakat annesi çoktan uyanmış, kahvaltıyı hazırlamaya koyulmuştu bile. Annesi Duygu’yu görünce şaşkınlığını gizleyemedi ve “Kızım bu saatte neden ayaktasın, saat daha çok erken?” dedi. Duygu “Zaten bir haftadır doğru düzgün uyuyamıyorum ki.”deyince annesi meraklandı.”Neden?”
Duygu bir an için gördüğü rüyayı annesine anlatıp anlatmamak konusunda tereddütte kaldı. Sonunda anlatmaya karar verdi. Rüyasını anlatırken annesinin yüzü gittikçe ciddileşti, Duygu’nun anlattığı her ayrıntıya dikkat eder oldu. Arada bir, bir iki soru soruyor, garip adamı, yaratığı ya da mekânı tasvir etmesini istiyordu. Duygu annesinin bu tutumuna şaşırmıştı. Bu kadar ciddiye alacağını düşünmemişti. Anlatmayı bitirdiğinde annesi ciddi bakışlarla uzaklara dalıp gitti. Duygu sessizce annesinin konuşmasını beklerken annesinin vereceği cevabı çok merak ediyordu. Birden annesinin attığı tiz kahkaha bütün mutfağı doldurdu. Çok içten görünen bir kahkahaydı bu. “Ah kızım! Böyle garip kitapları okumaya devam et-parmağıyla Duygu’nun mutfağa da getirdiği kitabı işaret ediyordu.-,garip garip çizgi filmleri seyret işte şu animeler mi ne onları ve daha da garip olan müzikleri dinlemeye devam et, tabiî ki böyle garip rüyalar görürsün!” dedi. Duygu hem şaşırmış hem de kızmıştı. “Anne ben sana içtenlikle bir şey anlatıyorum,sen bana nasıl cevap veriyorsun.Neyse ya!...” dedi ve mutfaktan çıkarak oturma odasına yöneldi.Annesi o çıkarken gülümsüyor ve rüyayı kendisinin saydığı nedenlerden dolayı gördüğünü savunan bir bakışla ona bakıyordu.Duygu mutfağı göremeyecek kadar uzaklaştığında annesinin yüzünü aniden dehşet ifadesi kapladı ve dizlerinin bağı çözüldü.Bulduğu ilk sandalyeye çöktü.Kendi kendine “Hayır,olamaz.Olmamalı.Ailemden bir kişinin daha ölmesin izin veremem!” dedi fısıltıyla.

of of of gerildim yahuuu kim ne kim ölecek eyvah eyveh

anaam garp bise bu bunun içnde sihir var annadm bnD:D
dewamı var dmi moongirl
eer vrsa sabrzlıkla bkliormm

Var canım var hatta bu


Duygu salondan balkona çıktı. Tertemiz ama soğuk bir hava vardı dışarıda. Aylardan aralıktı ve hatta ertesi gün onun doğum günüydü, yani 24 Aralık. Bunları düşündüğünde kızgınlığı yerini sevince bıraktı.
Bu arada annesi mutfaktan seslendi “Duygu! Kızım, kahvaltı hazır. Ağbini kaldır da sofraya oturalım.”
“Peki anne. Kaldırıyorum!” diye karşılık verdi Duygu ona. Üst kata çıktı, kendisininkinin yanındaki odanın kapısına – ağbisinin uyuduğunu bilse de nezaket gereği- iki kez vurup içeri girdi. Loş odaya gün ışığı girmesi için perdeleri açtı. Yatağın kenarına oturup ağbisine “Ağbi. Uyan! Sabah oldu. Hadi! Annem kavatlıya bekliyor.” Diye seslendi. Bir iki kez de dürttü. Fakat ağbisi uyanmadı. Bir kez daha denedi Duygu ve yine başarılı olamayınca vazgeçti, arkasını döndü. Tam odadan çıkacakken ağbisinin inlediğinin inlediğini duydu. Çıkmaktan vazgeçip yatağın kenarına yürüdü. Yeniden uyandırmaya çalışacakken ağbisi fısıltıyla ama korkuyla dolu bir şekilde “Hayır!” diyerek aniden uyandı ve doğruldu. Duygu onun yüz hatlarındaki gerginliği görerek yüzünü buruşturdu.
Biraz dikkat edince boynundaki damarın da hızla attığını fark etti. Ağbisi daha Duygu’nun orda olduğunun farkına varmamıştı. Etrafına “Neredeyim ben?” dercesine baktı ağbisi. Duygu kendisini dışardan izliyormuş gibi hissetti kendini ve bu iç gıcıklayan his ile yüzü bir kez daha buruştu. Ağbisi onu fark edip “Duygu? Burada ne işin var?” diye sordu. Duygu da ona onu kaldırmak için geldiğini, kahvaltının hazır olduğunu, kaldıramayınca tam çıkacakken inlemeye başladığını ve bu sebeple geri döndüğünü, sonrasında olanları anlattı. Ağbisi “Tamam sağol canım, gidebilirsin. Ben üzerimi değiştirip geliyorum.” Dedi ve bunun üzerine Duygu odadan çıktı. Aşağı indiğinde annesi “Ee? Geliyor mu?” diye sordu çayları koyarken. Duygu dalgın bir şekilde “Evet, üstünü giyip geliyor.” Dedi ve bir sandalyeyi çekip sofraya oturdu. Ağbisi birkaç dakika sonra mutfağa geldi ve “Günaydın” dedi. Kendini toparlamış görünüyordu.
Beraber kahvaltı yaptıktan sonra Duygu daha kursa gitmesine uzun bir süre olduğundan salonda oturmaya karar verdi. Uzandı, kanalları gezmeye başladı. Sonra ağbisi de ona katıldı. Beraber sabah haberlerini izliyorlardı. Bir süre sonra Duygu’ya yavaş yavaş uyku bastırmaya başladı. Gözleri kapanıyor, mutfaktan gelen tabak, çanak sesi ve haber spikerinin tekdüze bir ses tonu ile okuduğu haberler beyninin içinde zonkluyordu. Sonunda daha fazla dayanamadı ve uykuya daldı, en son duyduğu şey spikerin konuşmalarıydı.

ohooo süper süppperr

harikaaaaaaa

Teşekkürler

moongirl demiş ki:

Teşekkürler

devamın bekliyoruuz:affraid:

Kısa zaman içinde eklemeye çalışacağım. Hani şu pazartesi tatil varya o zamana kadar eklerim ya da o gün ekleyebilirim ama bu hafta içinde :albino:

moongirl demiş ki:

Kısa zaman içinde eklemeye çalışacağım. Hani şu pazartesi tatil varya o zamana kadar eklerim ya da o gün ekleyebilirim ama bu hafta içinde :albino:

süpeeerr sabırsızlıkla bekliyorum okumak için

bnde bekliorum çabuk pls

bnde bekliom moderatorümüz baya ii hikaye yazıomuşş.
keşke bnde böle yazabilsemm :cry:

Teşekkürler ^^ beğendiğinize çok sevindim^^. Devamı geliyor birazdan

çok güzel olmuş ellerine sağlık devamını bekliyorum

ee dewamı yokmuu T.T

gerçekten harika gerilim şeylerinden hoşlanıyorsun belliki ^^
harika bende yakında sizinle hikayelerimi paylaşıcam =)